Fazla abartmış olabilir miyim acaba ben seni sevmeyi? Bir süredir düşünüyorum bunu.
Çıkamıyorum ama işin içinden ne yalan söyleyeyim. Kim sevmezdi ki diyorum. Kim nasıl kayıtsız kalabilirdi? O sıcacık gülüşüne, sohbetine.. O gözlerinin içine bir kerecik olsa bakan kim kurtarabilirdi kendini senden? En azından ben kurtaramadım. Ben engel olamadım kendime. Gözlerinde ki kör eden o ışığa kapıldım. Ses tonuna kaptırdım kendimi. Duyduğum en güzel sesti sanki seninki. Kelimeler ilk defa bu denli anlamlı geliyordu. Sanki şimdiye kadar sağırdım ve birden bir mucize oldu ve ben ilk senin sesini duymuşum gibi.
Belki minnet duygusu, belki her şeye iyi gelen bir panzehir gibi. Aşık oldum sesine. Aşık oldum gözlerine, ellerine, kokuna… Sana. Kokun diyorum bak. Belki komik gelecek sana ama.. Gözlerimi kapatıp seni düşündüğümde hala gelir burnuma. Sanki yanıbaşımdaymışsın gibi sanki hala ellerim ellerindeymiş gibi, sanki görebildiğim tek şey gözlerinmiş gibi.
Dokunabildiğim bir tek senmişsin gibi.. Gözlerimi açmaya korkar oluyorum öyle anlarda. Şimdi şu an bu hayalle kör olmalıyım diyorum. Son olarak gördüğüm tek insan sen olmalısın, gözlerim son olarak sadece senin gözlerini görmeli kalbim bir tek seni hissetmeli. Olmuyor açıyorum gözlerimi ve acımasız gerçekler kaplıyor her yanımı..
Olsun diyorum hala hayal edebilmek, hala hatırlayabilmek de güzel seni. Korkuyorum ama ya bir gün hayal edemezsem? Sesini anımsayamazsam, gözlerini karşımdaymış gibi göremezsem.. Kokun hala burnumu sızlatmazsa diye… Çok korkuyorum.
